در تمام ترانه های عاشقانه ای که می شنویم
همیشه منی هست که از تویی دور مانده است
همیشه این من تنها در ترانه ها
کورمال کورمال به دنبال شانه های تو می گردد
تا سرشانه هایت را خیس گریه کند
ولی من
دنبال سرشانه هایت نیستم برای گریه
فقط گاهی که دلم تنگ می شود
دنبال نشانه های تو می گردم
مثل پلکهایی که فقط وقت خواب شبیه تو اند ....
و زمزمه خواننده : شانه هایت را برای گریه کردن دوست دارم ... دوست دارم ... بی تو بودن را برای با تو بودن دوست دارم دوست دارم ....
دلم برای تو یک مشت واژه می خواهد
من
همیشه در حسرت سیر گندمزار واژگان تو سرگردانم
دست و دل کلماتم زیر سایه سار نرگسین زمزمه های تو می لرزد
باور کن
غروب ترانه ای که روی شانه های من اشک می ریزد
تکیه گاه بی قراری تنهایی من است
این شاهراه پرگریه تو
مرا به ایستگاه قدیمی سکوت می برد...
منو به خاطر این لرزشها ببخش ...
چقدر این شعری که مرحوم هایده خونده رو دوست دارم ستاره جانممممممممممممممممم.
مرسییییییییییییییییییییییییییییی.
قابلتو نداشت باطراوت :)