سکوت

ما آدما وقتی که خیلی دیره ،

 تازه می فهمیم اونی که از همه ساکت تر بود

 بیشتر از همه دوستمون داشت.

 ولی دلمون فقط  به شیرین زبونی بود که گرم می شد
ازش فقط می خواستیم که باهامون حرف بزنه ... حرف ...
غافل از اینکه چه موقعهاییفقط اون بودکه برامون گوش شنوا بود
و اگه اونم نبود که به حرفامون گوش بده ....

بگذریم ...
من می فهممت ...
گاهی حتی عاشق سکوتتم ...
سکوتی که پر از حرفهای نگفته ست ...
سکوتی که در اون یه نگاه قشنگ هست و یه صدای نفس
ودیگر هیچ
ولی نمی دونم چرا بعضی روزا فقط با شنیدنت آروم می شم ...
شاید به قول تو چون یک جنس لطیفم !

بازم بگذریم ...
من اینو خوب می فهمم که الان توی دلت می گی :
من گرفتار سکوتی هستم که قبل از هر فریادی لازم است ...
اینو می فهمم ، ولی فقط یه موقعهایی من می گم  :
 من درم...
بگو به من...
که لا اقل دیوار بشنود