این چه رازیست که هر سال بهار با عزای دل ما می آید ...

صدای زخمه های احساس ، در واپسین شبهای سرد و منحوس زمستان، خاموش شد.

دیگر از آن پنجه های پرقدرت و آن قلب پر احساس و آن زبان شیرین صدایی به گوش نمی رسد.
بزن استاد ، بزن ...

نوای دلنشین ساز تو همان بانگ گردشهای چرخ آفرینش بود...

ای وای ...

حیف حیف و صد حیف که فرصت ما تمام شد...

تو ازین پس در بهشت بزن...

کلمات یاری ام نمی کنند ، کلمات هم باور نمی کنند که استاد ذوالفنون از میان ما رفت.

زمزمه آخر : فرصت ما تمام شد ... وگرنه ذوالفنون تمام شدنی نیست ...