دل

دیوارهای دنیا بلند است و من گاهی دلم را پرت می کنم ان طرف دیوار.

مثل بچه ی بازیگوشی که توپ کوچکش را از سر شیطنت به خانه ی همسایه می اندازد ، به امید آنکه شاید در آن خانه باز شود .

گاهی دلم را پرت می کنم آن طرف دیوار .

آن طرف حیاط خانه ی خداست و آنوقت هی در می زنم .در می زنم . در می زنم و می گویم :

(( دلم افتاده توی حیاط شما ، می شود دلم را پس بدهید ... ))

کسی جوابم را نمی دهد . کسی در را برایم باز نمی کند .

اما همیشه دستی دلم را می اندازد این طرف دیوار . همین !

و من این بازی را دوست دارم . همین که دلم پرت می شود این طرف دیوار، همین که ...

من این بازی را ادامه می دهم و آنقدر دلم را پرت می کنم تا خسته شوند .

تا دیگر دلم را پس ندهند .

تا آن در را باز کنند و بگویند : بیا خودت دلت را بردار و برو .

آنوقت من می روم و دیگر هم برنمی گردم .

من این بازی را ادامه می دهم ........