نالد به حال زار من امشــب سه تار مـــــن
این مایه تسلی شــــــــب های تــــــار من
ای دل ز دوستان وفـــــــــــــادار روزگـــــــار
جز ساز من نبود کســی ســـــــــازگار من
در گوشه غمی که فراموش عالمی است
من غمگسار سازم و او غــــــــمگسار من
اشــــــک است جویبار من و ناله سه تار
شب تا ســـــــــــــحر ترانه این جویبار من
چون نشـــترم به دیده خلد نوشخند ماه
یادش به خـــــــــــــیر خنجر مژگان یار من
رفت و به اختران سرشکم سپــــرد جای
ماهی که آسمان بربود از کنـــــــــــار من
آخر قرار زلــــــــف تــــو با مـــا چنین نبود
ای مایه قـــــــــــرار دل بیــــــــــــــقرار من
در حســـــــرت تو میرم و دانم تو بی وفا
روزی وفا کنی کـــــــه نیایــــــد به کار من
از چشم خود سیـــــــاه دلی وام میکنی
خواهی مــــــــــــگر گرو بری از روزگار من
اختر بخفــــت و شمع فرومرد و همچنان
بیدار بود دیـــــــده شــــــــب زنده دار من
من شاهباز عرشم و مسکین تذرو خاک
بختـــش بلند نیست که باشد شکار من
یک عمر در شـــــــــــــرار محبت گداختم
تا صیرفی عشق چه ســــــنجد عیار من
من شهریار مــــــــلک سخن بودم و نبود
جز گوهر سرشـــک در این شهر یار من
شعر از شهریار ملک سخن
ناز نفس سازت!